سالی برای با هم بودن

عید که می شود خیلی ها دلشان خانه تکانی می خواهد. درون و بیرون از خودشان را می تکانند و می شویند و نونوار می شود محیطشان. اما برخی هم دیگران را در این کار یاری می کنند و چه نیکوست از خود درآمدن و با دیگران بودن.

   عید امسال بهانه ای است برای مرور آدم هایی که برای نو نوار بودن زندگی هم نوعانشان وقت می گذارند مثل هر روز خدا البته این روها چون همه باید به خودشان فکر کنند حضور و کارهایشان بیشتر ارزشمند است. بی توقع و کم توقع مشغولند و کمتر کسی می بیندشان…

کم نیستند ، کافی است لیستی از نام و پیشه شان را پیش رو بگذاریم. آنها که از پیش از سال نو به جمع آوری هدیه و کمک برای خانواده های نیازمند همت می گمارند، آنهایی که سال تحویل را کنار یتیمان، معلولان و سالمندان هستند، آنها که در جاده ها به داد در راه ماندگان نوروزی می شتابند، آنها که مانند همیشه درتعطیلات به سلامت بیماران در شیفت های شبانه روزی بیمارستان ها خدمت می کنند، آنهایی که امنیت را برای خانه های خالی از سکنه تامین می کنند، آنهایی که در نیروگاه ها ، سدها، خطوط انتقال گاز، برق و آب با حضورشان کام مهمانی های نوروزی را شیرین نگاه می دارند،آنهایی که مرزها را پاس می دارند، آنهایی که در تعطیلات هم خبر می نگارند و مردم را از احوالات دنیا مطلع می کنند، آنهایی که می خندانند و شاد می کنند و خود از خانواده و شادی کنار آنها محرومند و …

بله لیست بلند بالایی است ولی این یادداشت پیش از آن که به یک عیدانه تکراری و تیپ تبدیل شود مقصودی دیگر دارد.

عید امسال بهانه ای است برای مرور آدم هایی به این آدم ها توجه می کنند ، احترام می گذارند و حق زحماتشان را با هر روشی که دوست دارند ادا می کنند.

هنر زندگی و لبخند زدن به شادی ها شاید با تقسیم آنها به اوج برسد. وقتی بدانیم با هم شادیم با هم لذت می بریم و با هم از خوش ها بهرمندیم شاید دنیا جای بهتری برای زندگی باشد.ما به اتکا به هزاران سال تمدن شاید این روزها بیشتر از هر وقتی نیاز داریم تا گذشته خود را مرور کنیم. چه بودیم و چه باید باشیم را بسیار با خود بگوییم.

تمدن چیزی نیست که یک شبه به وجود بیاید ، فرهنگ زایده عبور صدها نسل برای ماست. این روزها که دنیا در حال نظاره ماست و اگر کمی شفاف تر بگویم با عباراتی گاه زننده تمدن و فرهنگ ما را به چالش می کشند. نمایندگانشان را همچون ناظم کلاس برای دیدن ناخن های ما می فرستند!

شاید باید کمی جدی تر به خودمان و اطرافمان نگاه کنیم. خانه تکانی هایمان را جدی کنیم و به هم بیشتر فکر کنیم. ما یک خانواده هستیم در یک اجتماع بزرگ. ۷۰ میلیون و بیشتر عددی بزرگ است. شایسته این عدد بزرگ در تمدنی بزرگ ملتی است که عمل کند، حرکت کند با هم و برای هم.

به خادمانش اعتماد کند و آنها که تحمل راه مستقیم را ندارند و مسیرها عدالت را دور می زنند را به باد نصیحت و سرزنش بگیرد. بی تفاوتی برای ما شاید این روزها یم سم مهلک است. شانه بالا انداختن برای دیدن آنچه راه درست نیست و به ظاهر به زندگی ما ربطی ندارد دیر یا زود گریبان ما را هم خواهد گرفت. بی نظمی بی قانونی و بی عدالتی ، کم کاری ، دروغ، اصراف و … واژه هایی هستند که باید از بتن جامعه مان پاکشان کنیم.

قشری که زحمت می کشد را در حد توانمان بزرگ بشماریم تا دلسرد نشوند. خود مددکار، پلیس، معلم، نظافتچی، راهدار، پرستار و در یک کلام شهروند و یاور یکدیگر باشیم.

خانواده پویا، سالم و همدل یعنی زندگی سالم و شهر وکشور و اجتماعی سالم و یک دل که هم آباد می کند و هم برای نسل بعد میراث های گرانبهایی باقی می گذارد. که همسایگانش را وادار به احترام و کرنش می کند.

هم وطن در سال پیش رو آرزوی همدلی و تلاش برای با هم بودن می کنم. که این خود نخ تسبیح همه آن چیزهایی است که ما می خواهیم. اقتصاد، فرهنگ ، سیاست و اجتماعی نیکو.

سال ۱۳۹۳ سال همدلی و هم راهیمان  پیشاپیش مبارک بادت.