این روزهای آقای بازیگر
آقای بازیگر که این روزها دیگر کمتر جلوی دوربین قرار می گیرد در حال حمایت و تربیت نسلی است که سینمایشان رو به افول است و مردم از دیدن فیلم های فاخر محروم شده اند.
عزت اله انتظامی، علی نصیریان، جمشید مشایخی و تنی چند از هم دورهای ده های چهل تا شصت از آنجمله سرمایه های باقی مانده هنر هفتم هستند که گمان می رود در سکوت و انزوا تنها به انتقال تجربه به اطرافیان خود می پردازند.
اطرافیانی که بیشتر عاشقان سینما و هنر و البته خود این اشخاص هستند. تجلیل ها و تقدیر ها هم شاید بهانه ای شده برای یادآوری این افراد.
جمعه ۱۲ آذر در هفته جهانی معلولان از تلاش های اجتماعی و فرهنگی جمشید مشایخی نیز تقدیر شد و این هنرمند بسیار متواضع و مردمی در سخنانش همین تواضع رو چندین باره به نمایش گذاشت اما کاش مجموعه مدیریت هنری کشور با سیاستی بهتر و دراز مدت برای پیوند نسل ستنی سینمای ایران با کارشناسان دانشگاهی امروزی تلاش می کرد.
اتفاقی که به نظرم تهی شدن از وزنه های سینما نام دارد تنها در عرصه سینما رخ نمی دهد. تئاتر و موسیقی نیز دست به گریبان آن هستند و با برچسب “نسل جدید این را می پسندد ” فاتحه تمامی این بحث ها خوانده می شود.
شاید کارنامه کاری عزت انتظامی و خانواده هنری او که در عرصه های دیگر نیز فعال هستند خود بهترین نشانه برای حرکت از دوره های تاریخی و فرهنگی باشد.
وی دو هفته پیش نشان چهره ماندگار را به فرزند آهنگسازش اهدا کرد. خانواده انتظامی پس از انقلاب در بسیاری از آثار هنری همگام با زمان و موقعیت منشا آثار ارزشمندی بودند که در جای خود قابل بررسی است. اما نتیجه ای کلی نشان می دهد که جنس هنرمندان معاصر و گنجینه های سینمای سال های نچندان دور تاریخ مصرفی ندارد بر خلاف اتفاقی که برای برخی از جوانان جویای نام این روز ها در حال تکرا است.
مدرسه ها و اموزشکده های سنمایی هم راه به جایی نبرده اند. و این ماییم که در حضور انها از لذت سینمای خوب محرومیم.
مهربانی های شما