این هفت رنگ بهتر زیستن
سالنامه ایران / این نوشته برای پایان اسفندماه سال ۱۳۹۶ نگاشته می شود،باشد به یادگار چه بودم یا نبودم به امید لبخندهایتان و باهم و برای هم بودنتان… .
اشتباه نکردید این نوشته اگرچه در این روزهای پایانی سال نگاشته شده است اما با تمام انرژی و امید به فردایی می نگرد که پیش روی ماست. آنچه که اگر به همت و تلاشمان گره خورده به چشم بر هم زدنی به امید تحویل سال ۱۳۹۷ می شود کارنامه آنچه که انجام دادیم و آنچه ماند.
امسال سال ماست. سالی که خبرهای خوبش بیشمار است. بی هیچ شکی سال رنگ ها و تفاوت هایی است که کنار هم رنگین کمان یک دلی می سازند.اگرچه که خود را روزنامه نگار نمی دانم اما تلاش می کنم در این مجال آیینه ای باشم از آنچه در دانشگاه بزرگمان – جامعه- آموخته ام. با نماد رنگ ها در بهار شکوفایی ها و نو شدن ها زیر سایه درختی با ریشه های کهن به نام ایران که میوه هایش را به شیرینی قند می دانم.
آبی امسال رنگ همه حال و هواهای خوبی است که ما تنفس می کنیم از حال خوب آب و هوای کلان شهرها بگیریم تا بی غل و غشی هوای جنوب غرب و پر باری و بارانی شدن هوای کویر و سرزمین های کشت و زرع و … حال دل دریاچه هایمان هم خروشان از آب های مواج است و میزبان پرنده های مهاجر زیبا و حال شکارچیان هم آنقدر آفتابی باشد که تفنگ هایشان امسال آویزان دیوار اتاق بماند و دوربین هایشان به روی جان زیبانی طبیعت نشانه رود.
سبز امسال رنگ تمام جوانانی باشد که بی تکلف و تجمل پیوند آسمانی شان را آغاز می کنند و می دانند که از آسمان و زمین برایشان خوش خبری و گشایش می بارد و کیست که رویش و آرامش را نپسندد. به رسم ساده زیستی و کسب رزق حلال که طعم خوش یکی شدن به تجربه کردن و باهم ساختن پله های آینده است. با امید به اعتماد بزرگترهایی که راه نشان می دهند اما رفتن و خطر کردن را به ما می سپارند.
قرمز امسال رنگ همه شور و شادی هایی که همه با هم برایشان ذوق می کنیم. پرچم دوست داشتنیمان را بر سر میگیریم و هواداری می کنیم مرد و زن ، پیر و جوان و رقابت ها و رفاقت ها بر سر همه برد و باخت ها و فریادهای ایران ایران برای همه همیشه بردهایمان در عرصه های ورزشی ، علمی و اقتصادی و … یک کلام ملی.
نارنجی رنگ همه احترام هایی که به تفاوت ها می گذاریم از تفاوت های فرهنگ و زبان و عقیده تا تفاوت هایی که گاهی محدودیت ایجاد می کنند و اقلیت زا می شوند اما ما دست و پا و چشم و جان هم وطنمان می شویم . تلاش می کنیم دسترسی به زندگی و هرچه امروز داریم برای همه یکسان شود. ترحم نمی کنیم، شعار نمی دهیم و ماهی گیری را به جای ماهی دادن انتخاب می کنیم و آموزش آن را هم به اهلش می سپاریم. امسال تمام انرژیمان را صرف می کنیم معلولیت ، آسیب دیده اجتماعی ، طلاق ، کودک کار ، اعتیاد و … بشناسیم درک کنیم و مددکار هم باشیم به قدم و قلم و نه زبان.
فیروزه ای رنگ همه حس و حال های خوب امسال است در وقت های نیایش ، حال خوب گفتگو با حضرت دوست ، صاف شدن دل ها و شکرگزاری برای تمام آنچه که ثانیه به ثانیه پیش می رود و مقدر می شود، به نماز، روزه، دعا، زیارت و حتی لحظه ای درنگ در خلوت خویش …
سپید رنگ نگارگری نقشه ای از آینده ای است که نسل پنجمی، ششمی و …ها آن روزها را می بینند و آینده ایران عزیز را تصویر می کند. ما امروز آن را ترسیم میکنیم و فناوری و دانش روز را هر جا که باشد در اختیار میگیریم، تا میراثی که از ما می ماند دانایی و آبادانی و سربلندی باشد و سپردن میهنی سرسبز و شادآب به آیندگان . در این سال ما مطالبه گریم برای آنچه باید بشود و آنچه خود برای رفاه و زندگی بهترمان انتخاب کرده ایم.
بنفش رنگ لبخندهایی است که ما به فردا میزنیم. ادبمان، اخلاقمان ، اشتیاقمان برای زندگی بهتر و پرهیزمان از آنچه بشر را به تباهی می کشاند. که این ها هر دشمنی را از دشمنی خسته خواهد کرد. که ما مرد روزهای سختیم و برای جاودان شدن لبخندها بر صورت تکتکمان چه گل هایمان که جاودان نشده که ما یادشان هستیم هر لحظه ، بی فراموشی و مصلحت اندیشی که گذشته چراغ پیش روی ماست و مدبران شب و روزشان و احوالاتشان به یاری خداوند دل های آرام همیشه بهترین احوال است.
برایتان بهترین ها را در این بهارهای پی در پی زندگی آرزومندم به امید شادی های بی پایان و دوری از رنگ های تیره و سیاه .
یادداشت کاوه کهن / روزنامه نگار (به اشتباه شهروند خبرنگار درج گردیده است)
۱ دیدگاه
[…] آینده پیش رویمان و آنچه آرزوی قلبی من در سال ۱۳۹۶ است در یادداشت بهاریه روزنامه ایران نوشته ام. اینجا تنها مروری می کنم بر رویدادها و اشاره […]