یادداشت / تاج سر ، لطفا خانه بنشین!
کاوه کهن / در همین روزگار زندگی ماشینی، ایرانی ها برای سالخوردگان، کودکان، زنان باردار و معلولان در رفت و آمدهای شهری شان دقت بیشتری به خرج می دهند. چرا که ما یک خانواده بزرگ هستیم و آسیب پذیرها باید در حلقه جوان ترها حفاظت شوند و حقوق شهروندی از همین حرمت ها جان می گیرد.
اما قصه پر غصه به گروهی بر می گردد که روزی همان حلقه محافظ این نگین پاک بودند و خداوند در نبرد با دشمن سعادت جانبازی را عنایتشان کرد. دست و پا و تکه تکه از جانشان را جایی به عشق اسلام و امام و وطن جا گذاشته اند و حالا نوبت ماست که به عشق آنها خدمتشان کنیم.
اما آنها کجا هستند؟ به شما می گویم در خانه و دور از جامعه ای که برای پا گرفتنش نقش داشتند! تعجب نکنید. نامناسب بودن فضای شهری و وسائل نقلیه راه را بر آنها بسته است. جانبازی که می خواهد پیگیر کارهای اداری خود و خانواده اش باشد در همان ورودی ساختمان اداره مقابل چند ده پله متوقف می شود. کدام سالن سینما را سراغ دارید که او و خانواده اش با آسایش امکان ورود داشته باشند. ورودی های غیر هم سطح، موانع و شیب های خطرناک، یک ورود ممنوع بزرگ به معلولان و جانبازان نشان می دهد که خانه نشینی را به تحرک و حضور در جامعه ترجیح دهند و چه سمی خورنده تر از گوشه نشینی و انزوا.
مناسب سازی اگرچه به نام این عزیزان خواهد بود اما بی شک فوایدش برای تمامی کسانی است که به دلایلی فراوانی چون تصادف، سالمندی و … نیازمند استفاده از مسیرهای آسان برای تردد در فضای شهری هستند.
اتفاق های خوبی را در این سال ها در برخی معابر ، ساختمان های دولتی و خصوصی، وسائل حمل و نقل و مراکز عمومی شاهدیم اما هنوز کافی نیست.بیاییم تاج سرهایمان را خانه نشین نکنیم.
ماهنامه همشهری خردنامه / پایداری – شماره ۱۶۳ – آبانماه ۱۳۹۵
مهربانی های شما